• Vandaag is het zover! Het eerste ‘National Tournament’ in 30 jaar tijd in de USA én het eerste officiële jeugdkorfbaltoernooi in Cincinnati en, voor zover we weten, ook in de USA. Inmiddels 9,5 jaar geleden sinds ik samen met het KNKV dit project startte is dit het resultaat van volhouden, vertrouwen houden en vooral blijven door ontwikkelen. In die tijd heb ik geleerd dat grote stappen hier vaak gevolgd worden door nog grotere stappen terug en dus alles wat we doen moet echt weloverwogen en stap-voor-stap. Maar vandaag gaan we bij de senioren een 8-tegen-8 korfbal toernooi doen waarbij we vier teams hebben. Bij de jeugd spelen we 4-tegen-4 korfbal en dus heb ik Kyle geholpen door mijn Excelschema aan te passen voor dit toernooi zodat we een echt schema hebben met tijden, scheidsrechters en ook de uitslagen kunnen invullen én snel de stand en de punten kunnen berekenen.

    Om half acht krijg ik een appje van Kyle: “Als je om 8u hier bent, dan…”. Ow, ok! Dan moet ik mij nog even haasten 😊. Om 8.10u ben ik op de locatie aanwezig en we beginnen met opbouwen. De groep actieve korfballers én korfbalontwikkelaars is inmiddels gestaag aan het groeien dus opbouwen is zo gedaan. Kyle heeft ook allerlei vrijwilligers opgetrommeld, onder meer van zijn eigen club. Dus de inschrijf- en promotietafel is continu bezet, de ontbijtsessie in de kantine is fantastisch met versgebakken wafels maar ook met fruit, bagels en yoghurt. De warming-up yogasessie is gaaf georganiseerd, een clinic van het vrouwelijke American Footbalteam (In de positieve zin van het woord uiteraard en zeker niet seksistisch bedoeld of zo, maar wat een beesten van vrouwen! Naast atletisch ook enorm gespierd, tattoos maar ook gewoon besluitvaardig en heel bekwaam in het doceren).

    Daarna mag ik weer aan de bak en we beginnen met voorstellen, uitleg en wat oefeningen. Continu een camera op mijn neus en alles wat ik zeg wordt opgenomen (dus een beetje oppassen, Dankmar!) want ik draag een microfoontje en zender. Kyle heeft een kennis georganiseerd die alles professioneel filmt, inclusief de interviews die gehouden worden, en dat de hele dag. Als iedereen goed opgewarmd is wordt het tijd om het toernooitje te starten. De kinderen zijn onderverdeeld in teams, veelal per community, RecCenter of school waar ze vandaan komen. Het wordt één groot feest en iedereen geniet met volle teugen. Natuurlijk wij als korfballers maar ook zeker de kinderen. Waar fanatisme de boventoon voert en de eer om te winnen blijkt eens te meer dat er ook oog is voor kleinere c.q. jongere tegenstanders die van de grote kinderen nét wat meer ruimte krijgen om toch te kunnen spelen. Deze grotere kinderen zorgen er echter wel voor dat zij een wedstrijdje al dan niet winnen wat schitterend is om te zien. Uiteindelijk wint Team Queen City Orange met overmacht dit toernooi en mag zich kampioen noemen. De USKF-medailles worden met trots gedragen.

    Na een foodtrucklunch, Mexicaans dit keer, en een optreden van een lokaal Cheerleadersteam is het tijd om te starten met de senioren. 6 wedstrijden van 2x 12,5 minuut staan op het programma en er wordt op het scherpst van de snede gespeeld. De verschillen tussen de atleten zijn ook hier best groot. Elk team heeft sowieso een aantal mensen die nog niet lang korfballen, samenspelend met mensen die wel al langer korfballen of uit het (top-)basketball komen en enorm goed ontwikkelde skills hebben. Maar ook hier voert sportsmanship de boventoon en zoals het in korfbal hoort: Iedereen mag mee doen. Uiteindelijk is het zeer goed voorbereidde team van Twin Cities Korfball uit Minnesota (hoofdstad St. Paul en grootste stad Minneapolis liggen dicht bij elkaar, vandaar Twin Cities) het team dat alle wedstrijden wint en zich tot Nationaal Kampioen kroont.

    Na het diner bij een goede Italiaan trekken we met de USKF-board naar de Air B&B waar een aantal verblijven en gaan daar vergaderen. Als ik om mij heen kijk zie ik dat de meesten hartstikke moe zijn maar we persen er heel monter nog wat belangrijk dingen doorheen alvorens om tien uur te eindigen.

    Dankmar Caderius van Veen