• Vandaag, vrijdag, wordt het een heerlijke dag. Het blijkt dat ik ’s morgens wat tijd over heb. Aan de overkant van mijn hotel/appartement zit een heel klein parkje met wat tennisvelden. Hier kan je omheen lopen min of meer langs/door het parkje, een rondje van zo’n 500 meter wat deels uphill loopt (en dus ook weer omlaag) met onder meer wat trappen. Ik besluit het mijzelf gemakkelijk te maken en vooral dit blokje te lopen. Ik begin joggend twee rondjes, daarna een rondje stevig wandelend, dan twee rondjes uptempo, weer eentje wandelend en daarna nog twee min of meer op volle snelheid. Helemaal kapot werk ik er nog een rondje wandelend af als cooling-down maar het is een pittig begin van de dag.

    Na een douche besluit ik om richting het centrum te lopen en dan met name naar het gebied ‘Over the Rhine’. De grote Duitse gemeenschap waaruit Cincinnati is ontstaan kwamen destijds bij de Ohio river en vergeleken dat met onze eigen Rijn, het deel in Duitsland welteverstaan, en noemden hun wijk zo. Tegenwoordig een hippe wijk met winkeltjes, leuke straatjes, pleintjes, etc. Wanneer ik hierheen loop merk ik dat ik voornamelijk downhill loop en vooral heel stijl. De zon staat al aardig hoog aan de hemel en de temperatuur gaat richting de 30 graden. Ik vrees de terugweg maar loop toch door. Na een rondje door de genoemde wijk en het bezoek aan Findlay Market, nog zo’n mooi gerenoveerd overblijfsel uit de tijd van de pioniers, begin ik aan de terugweg. De heenweg was zo’n 40 minuten en aangezien ik tussen 13.00u en 14.00u bij Kyle moet zijn moet ik flink doorstappen én inderdaad bergop. Conditioneel en lichamelijk lukt mij dat heel goed, maar de inspanning én de temperatuur die inmiddels boven de 30 graden is geschoten maken dat ik op het eind helemaal doorweekt ben. Ik meld Kyle dat ik 13.00u niet ga redden.

    Goed, terug naar het korfbal: Rond 14.00u haal ik wat equipment op bij Kyle, wat praten nog wat en daarna haal ik nog even mijn Team USA shirt op want ik moet om 16.00u starten met een clinic voor weer zo’n 30 kinderen. Om 15.00u ben ik bij de locatie, weer een Recreational Center. Daar tref ik de eerste korfballers die ingevlogen zijn vanuit andere delen van het land. Het team van Twin Cities Korfball heeft zijn eigen outfits en zien er eigenlijk fantastisch uit. Verder zijn er drie spelers van het Team uit 1985 ook gekomen om gewoon te genieten van korfbal en te helpen waar nodig. Heerlijk om hen weer te treffen. Het RecCenter werkt samen met de lokale busmaatschappij en deze laatste heeft nieuwe bussen. Zij willen graag promotie maken met Team USA dus gaan we voor een fotosessie naar Union Station waarna we met die nieuwe bus weer teruggebracht worden.

    Voor de clinics heb ik mijn fluitje meegebracht en het is wonderbaarlijk hoe dit werkt bij Amerikaanse kinderen. Dus elke oefening kan ik rustig uitleggen en voor (laten) doen waarna de chaos en het geluid weer losbarst. Na een oefening of vijf spelen we kleine partijtjes. Dit is lastig aangezien de leeftijdsverschillen vrij groot zijn evenals de lengteverschillen én het verschil in atletisch vermogen van de kinderen. En je wil natuurlijk iedereen mee laten doen. Om kwart over vijf is er eten geregeld en om half zes heeft Kyle online twee Olympiërs geregeld die een gaaf verhaal over dedication en discipline houden. Rond zes uur gaan we met Team USA én de andere korfballers nog een schutterstoernooitje doen, waar met veel fanatisme maar ook heel veel lol het eerste dagje korfbal wordt afgesloten. Daarna, zoals eerder vermeld, een gezellige bijeenkomst waar we ontwikkelingen, korfbal, levensverhalen en ja… ook wat verhalen uit de oude doos voorgeschoteld krijgen. Na wat drinken en uitstekend eten wordt het tijd om naar bed te gaan. Morgen een lange dag!

    Dankmar Caderius van Veen